Εδώ και αρκετό καιρό έχω πέσει ξανά με τα μούτρα, στην Ευρωπαϊκή σκηνή του punk και hardcore. Σκηνές όπως η Γαλλική, Ιταλική και Γερμανική, παραμένουν τρομακτικά υποτιμημένες, ενώ σκηνές της κωλάρας όπως π.χ οι Ιαπωνέζικες εξακολουθούν να λαμβάνουν θαυμασμό (μη με ρωτάτε γιατί, ειδικά για την συγκεκριμένη έχω την χείριστη γνώμη-εκτός εξαιρέσεων).
Οι Neurotic Arseholes είχαν πέσει ακριβώς ανάμεσα στην περίοδο από την πρώιμη Γερμανική punk σκηνή (Slime, Toxoplasma, Artze, Normahl, Chaosz, Razors, Daily Terror) και την εμφάνιση της Γερμανικής hardcore σκηνής (Spermbirds, Hostages of Ayatollah, Tu-Do Hospital, Skeezicks) και ανήκουν στην εκλεκτική κατηγορία συγκροτημάτων όπως οι Inferno,Vorkriegsjugend, Blut+Eisen, Upright Citizens- συγκροτημάτων δηλαδή που συνδύαζαν τον Ευρωπαϊκό ήχο με τον Αμερικάνικο, και η τελική μίξη δεν ήταν ούτε hardcore, ούτε punk, αλλά περισσότερο μία μίξη μεταξύ των 2. Οι Neurotic Arseholes μάλιστα είχαν την τύχη να δημιουργηθούν το 1978, και να περάσουν από την όλη ζύμωση του punk και την εξέλιξη του, και να συνδυάσουν ιδανικά ετερόκλητα στοιχεία.
Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος των N.A, από το 1985, και συγκριτικά με τον πρώτο τους (που μου αρέσει εξίσου, αλλά έπρεπε να διαλέξω έναν...) είναι πιο μελωδικός, πιο παράξενος. Επιρροές δεν μπόρεσα να εντοπίσω ποτέ, και αυτό κάνει τους N.A πολύ ξεχωριστούς. Έχουν ιδιόμορφες μελωδίες, ήχο που θυμίζει μέχρι και post punk (ηχητικά μόνο), εναλλαγές ταχύτητας, ολοκληρωμένα τραγούδια με διάρκεια, πολύ πιασάρικα, φωνητικά αρκετά περίεργα, γενικά ρε παιδί μου, είναι πολύ ξεχωριστή μπάντα. Και αποτελούν ένα ακόμα παράδειγμα, για την αξία του Ευρωπαϊκού punk και hardcore, απέναντι στο Αμερικάνικο. Την ίδια εποχή που οι Αμερικάνικες μπάντες έκαναν το πέρασμα είτε προς πιο indie, είτε προς πιο metal ήχους, οι Ευρωπαίοι συνέχισαν μέχρι το τέλος της δεκαετίας (και δεν σταμάτησαν ποτέ, ούτε άλλαξαν) να παράγουν αξιόλογο, κλασσικό punk.
Οι Neurotic Arseholes παραμένουν ακόμα και τώρα ως μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες των Γερμανών punks.
