Ε τωρα τι να πει κανεις για αυτο το δισκο. Μιας και το ER μουσικα εχει ψιλοπεθανει ή τελος παντων ειναι στα τελευταια του, και μιας και οι "ψαγμενοι" δεν μπηκαν στον κοπο να κανουν ακομα αυτο το review, ας το κανω εγω, παρολο που δεν εχω παρακολουθησει τους The Mars Volta απο τα πρωτα τους βηματα μεχρι και σημερα, αλλα δηλωνω μεγαλος τους φαν. Πραγματικα δεν ηξερα καν μεχρι πολυ προσφατα οτι βγαζουν καινουριο δισκο, αν και καιρος ηταν, αφου περασαν 3 χρονια απο το (καταπληκτικο και ισως το καλυτερο τους για μενα) Octahedron.
Πριν ακουσω το CD αυτο, δεν ηξερα τι να περιμενω. Υπεθετα οτι η στροφη προς πιο απλες φαινομενικα φορμες και το εσωστρεφες σκοτεινο κλιμα ολοκληρου του Octahedron θα τους οδηγουσε σε εξελιξη αυτου του στυλ, αλλα απο την αλλη σκεφτομουν κιολας οτι μπορει λογω ελλειψης φασαριοζικων πολυπλοκων τραγουδιων, να γυρνουσαν καπως στις φορμες του Bedlam In Goliath. Η ευχαριστη εκπληξη ειναι πως η αληθεια βρισκεται καπου αναμεσα.
Το αλλο διλημμα που εχω ειναι αν πρεπει να γραψω 5-10 πραγματα γενικα για το δισκο γιατι μονο κατι τετοιο του αξιζει και οχι η επιμερους κριτικη, ή μηπως να γραψω για το καθε τραγουδι οπως σκεφτομαι συνηθως. Ε παλι η αληθεια βρισκεται καπου αναμεσα, αφου θα γραψω πραγματα για το δισκο και απλα θα αναφερω καποια τραγουδια που μου εκαναν εντυπωση.
1. The Whip Hand (4:49)
2. Aegis (5:11)
3. Dyslexicon (4:22)
4. Empty Vessels Make the Loudest Sound (6:43)
5. The Malkin Jewel (4:45)
6. Lapochka (4:16)
7. In Absentia (7:26)
8. Imago (3:58 )
9. Molochwalker (3:33)
10. Trinkets Pale of Moon (4:25)
11. Vedamalady (3:54)
12. Noctourniquet (5:39)
13. Zed and Two Naughts (5:36)
Ηδη απο το πρωτο ακουσμα του δισκου προσεχει κανεις καποια φοβερα πραγματα. Καταρχας η φωνη του Cendric εχει βελτιωθει αλλα 2 επιπεδα μετα τη σαφη αλλαγη που επεδειξε πριν 3 χρονια στο Octahedron. Πλεον τραγουδαει σαν ανθρωπος κι οχι σαν γατα, και μαλιστα εχει πανεμορφη φωνη που αναδεικνυει καποια τραγουδια, ειδικα τα πιο σοφτ. Δευτερον, εχουν πολυ μα πολυ καλο songwriting. Μπορει πλεον η μουσικη που παιζουν να ειναι song-oriented και αυτο να χαλαει καποιους που προτιμουν τους πιο ελευθερους και progressive φορμαλισμους, αλλα οταν γραφουν τραγουδια σαν αυτα του Noctourniquet, δε νομιζω πως θα πρεπε να μπαινει καν κατι τετοιο στην κουβεντα. Τριτον, σε καποια τραγουδια εχουμε νεους ηχους, εχουμε περιεργους χρονους, εχουμε ρεγκε επιρροες, ενω σε αλλα τραγουδια εχουμε πανεμορφες απλες σχετικα συνθεσεις με ερμηνειες, εχουμε ατμοσφαιρικα πληκτρα που δινουν ΠΟΛΥ στο τραγουδι, εχουμε σοφτ στιγμες που αγγιζουν την τελειοτητα.
Ο δισκος προτεινεται ανεπιφυλακτα, τελικο πορισμα δε δινουμε γιατι εχει τοσα πραγματα μεσα που αποκλειεται να τον αφομοιωσω για πολλες βδομαδες ακομα, ασε που παντα θελω να δω και τι επιδραση εχει ο χρονος σε καποιο δισκο. Σιγουρα ομως καποια τραγουδια τα εχω αγαπησει ηδη. Καποια απο αυτα ειναι το ρυθμικα καθηλωτικο The Whip Hand που ανοιγει και το δισκο, το Aegis με τις φοβερες μελωδιες, το διδυμο με τα ατμοσφαιρικα Lapochka και In Absentia που ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ, αλλο ενα διδυμο με τα πιο soft Trinkets Pale Of Moon και Vedamalady, και τελος το τελευταιο κομματι με τον τιτλο Zed And Two Naughts (τι διαολο), το οποιο ισως να ειναι και το καλυτερο. Ωραια, ειπα 7 απο τα 13 και συνειδητοποιησα οτι μαρεσουν ΟΛΑ τα υπολοιπα, χωρις μετρια στιγμη. Ε ακουστε το αν ειστε της φασης.
