Σάμπατο

Falleció en su hogar en Santos Lugares durante la madrugada del 30 de abril de 2011, 55 días antes de cumplir 100 años.

http://es.wikipedia.org/wiki/Ernesto...#Fallecimiento

να γίνει μπάνερ. =(

http://www.france24.com/en/files/art...o-sabato_0.jpg

!α!
Πάνω που πάω να ανοίξω θρεντ, βλέπω πως με πρόλαβαν από πρόπερσι κιόλας.

Ε, δεν θεώρησα πως θα είχαμε Sabato, μπράβο ρε Kingdome Gone [εμπνευσμένο από το Μπαλλαρντικό Kingdom Come; Ήθελα να σε ρωτήσω]!

Μόλις ξεκίνησα το «Περί Ηρώων και Τάφων», σε μετάφραση του Μανώλη Παπαδολαμπάκη, εκδόσεις Εξάντας [το δεύτερο της αφαιρετικής τριλογίας], τελικά όντως οι Λατιναμερικάνοι συγγραφείς έχουν αρπάξει στο DNA τους κάτι από τον Αμαζόνιο, τα άρρωστα τερατοκουνούπια, τα ψυχεδελικά φυτά και τα φωσφοριζέ βατράχια, την υγρασία, τη βαριά ζέστη, το αχανές τροπικό δάσος. Πάρα πολύ ωραίος ο Sabato λοιπόν, λεπτομερειακά περιγραφικές οι εικόνες του και μαγικά αισθαντικός. Και ρομαντικά μηδενιστής ανά φάσεις.

Να ένα απόσπασμα, μιλά για την ψυχή:
Και γι’ αυτό το λόγο, όταν κάποιος πεθαίνει, το σώμα του μετασχηματίζεται ξαφνικά σε κάτι το διαφορετικό, σε τέτοιο σημείο, που να μπορεί να πει κανείς «δε μοιάζει στο ίδιο πρόσωπο», παρόλο που έχει τα ίδια κόκκαλα και την ίδια ύλη που είχε πριν ένα δευτερόλεπτο, πριν απ’ αυτή τη μυστηριώδη στιγμή κατά την οποία η ψυχή εγκαταλείπει τα σώμα που πεθαίνει, όπως ένα σπίτι που το εγκαταλείπουν για πάντα εκείνοι που μέσα του έζησαν και, πάνω απ’ όλα, εκείνοι που υπέφεραν και αγάπησαν εκεί μέσα. Και δεν είναι οι τοίχοι, ούτε η στέγη, ούτε το πάτωμα που του προσδίδουν προσωπικότητα, αλλά εκείνοι που τα ζουν, με τις συζητήσεις τους, τα γέλια τους, τους έρωτές τους και τα μίση τους, εκείνοι που το εμποτίζουν με κάτι το άυλο, αλλά το βαθύ, με κάτι τόσο λίγο υλικό, όπως είναι το χαμόγελο σ’ ένα πρόσωπο, ακόμα κι αν αυτό το κάτι εκφράζεται και με υλικά πράγματα, όπως ένα χαλί, τα βιβλία ή τα χρώματα. Όπως οι πίνακες που βλέπουμε στους τοίχους, τα χρώματα με τα οποία βάφτηκαν οι πόρτες και τα παράθυρα, τα μοτίβα των χαλιών, τα λουλούδια στα βάζα, οι δίσκοι και τα βιβλία, παρόλο που είναι υλικά αντικείμενα (με τον ίδιο τρόπο που και τα χείλη και τα βλέφαρα ανήκουν στη σάρκα), συνιστούν εντούτοις εκδηλώσεις της ψυχής που δεν μπορεί να φανερωθεί στα υλικά μάτια μας, παρά μόνο μέσω της ύλης –σ’ αυτό έγκειται η ευθραυστότητα της ψυχής, αλλά και η περίεργη λεπτοφυΐα της.

ωραίος ο ερνέστο. ωραιο το περι ηρωων ...και το αβαδδων αν και λιγο δοκιμιακο...αλλα ο καθενας εχει τα ζορια του

είναι τριλογια.το αβαδδων το περι ηρωων και το τουνελ

Quote:

---

Originally Posted by zeo

!α!
Πάνω που πάω να ανοίξω θρεντ, βλέπω πως με πρόλαβαν από πρόπερσι κιόλας.

Ε, δεν θεώρησα πως θα είχαμε Sabato, μπράβο ρε Kingdome Gone [εμπνευσμένο από το Μπαλλαρντικό Kingdom Come; Ήθελα να σε ρωτήσω]!

Μόλις ξεκίνησα το «Περί Ηρώων και Τάφων», σε μετάφραση του Μανώλη Παπαδολαμπάκη, εκδόσεις Εξάντας [το δεύτερο της αφαιρετικής τριλογίας], τελικά όντως οι Λατιναμερικάνοι συγγραφείς έχουν αρπάξει στο DNA τους κάτι από τον Αμαζόνιο, τα άρρωστα τερατοκουνούπια, τα ψυχεδελικά φυτά και τα φωσφοριζέ βατράχια, την υγρασία, τη βαριά ζέστη, το αχανές τροπικό δάσος. Πάρα πολύ ωραίος ο Sabato λοιπόν, λεπτομερειακά περιγραφικές οι εικόνες του και μαγικά αισθαντικός. Και ρομαντικά μηδενιστής ανά φάσεις.

Να ένα απόσπασμα, μιλά για την ψυχή:
Και γι’ αυτό το λόγο, όταν κάποιος πεθαίνει, το σώμα του μετασχηματίζεται ξαφνικά σε κάτι το διαφορετικό, σε τέτοιο σημείο, που να μπορεί να πει κανείς «δε μοιάζει στο ίδιο πρόσωπο», παρόλο που έχει τα ίδια κόκκαλα και την ίδια ύλη που είχε πριν ένα δευτερόλεπτο, πριν απ’ αυτή τη μυστηριώδη στιγμή κατά την οποία η ψυχή εγκαταλείπει τα σώμα που πεθαίνει, όπως ένα σπίτι που το εγκαταλείπουν για πάντα εκείνοι που μέσα του έζησαν και, πάνω απ’ όλα, εκείνοι που υπέφεραν και αγάπησαν εκεί μέσα. Και δεν είναι οι τοίχοι, ούτε η στέγη, ούτε το πάτωμα που του προσδίδουν προσωπικότητα, αλλά εκείνοι που τα ζουν, με τις συζητήσεις τους, τα γέλια τους, τους έρωτές τους και τα μίση τους, εκείνοι που το εμποτίζουν με κάτι το άυλο, αλλά το βαθύ, με κάτι τόσο λίγο υλικό, όπως είναι το χαμόγελο σ’ ένα πρόσωπο, ακόμα κι αν αυτό το κάτι εκφράζεται και με υλικά πράγματα, όπως ένα χαλί, τα βιβλία ή τα χρώματα. Όπως οι πίνακες που βλέπουμε στους τοίχους, τα χρώματα με τα οποία βάφτηκαν οι πόρτες και τα παράθυρα, τα μοτίβα των χαλιών, τα λουλούδια στα βάζα, οι δίσκοι και τα βιβλία, παρόλο που είναι υλικά αντικείμενα (με τον ίδιο τρόπο που και τα χείλη και τα βλέφαρα ανήκουν στη σάρκα), συνιστούν εντούτοις εκδηλώσεις της ψυχής που δεν μπορεί να φανερωθεί στα υλικά μάτια μας, παρά μόνο μέσω της ύλης –σ’ αυτό έγκειται η ευθραυστότητα της ψυχής, αλλά και η περίεργη λεπτοφυΐα της.

---

Έλα, ρε Ζέο! Και δεν σχολίασε κανείς τότε και είχε μείνει μοναχό το ποστ και στεναχωριόταν. Πρέπει τώρα που το σκέφτομαι να διαβάσω και τον Αββαδών επιτέλους, ακόμα δεν τον έχω διαβάσει. Τον είχα αγοράσει αλλά το ίδιο βράδυ, σε κατάσταση μέθης, τον χάρισα. Ταιριαστό, θα έλεγε κανείς.

Ναι, όντως έχουνε ένα τέτοιο ζήτημα οι αργεντίνοι. Θαρρώ πως δεν είναι ότι έχουν αρπάξει απλά αμαζονίλα, έχουν αρπάξει αμαζονίλα ως ευρωπαίοι, ως ξένοι δηλαδή (είναι νομίζω οι κοντινότεροι στην ευρωπαϊκή κουλτούρα λατινοαμερικάνοι). Είναι σε αυτή τη αμφίθυμη κατάσταση ενός λογικού ανθρώπου που βρίσκεται συνεχώς μέσα σε έναν βαθιά ακατανόητο και παράλογο κόσμο. Όχι όμως ακατανόητο και παράλογο με μια α λα Καμύ ψυχρότητα, είναι ένας άγριος, ιδρωμένος παραλογισμός, αυτή η βαριά ζέστη που λες, που δε σ' αφήνει ούτε να αναπνεύσεις ούτε να σκεφτείς, αλλά είσαι βέβαιος πως αν μπορούσες λίγο να βγεις από αυτό κάποιο νόημα θα έβγαινε. Μου φέρνει στο μυαλό ένα παρόμοιο εφέ με την αίσθηση που σου αφήνει το Αποκάλυψη Τώρα, μόνο που εδώ είναι η καθημερινότητα.

[To κουώουτ θα ταίριαζε άνετα στη Βίλλα και στις λοιπές χαμένες καταλήξεις εν τω μεταξύ.]

[Το νικ σιγά μην ήταν από τον Μπαλλάρντ, από το τραγούδι των At the Gates προέρχεται.]