Graves, Robert (1895-1985): λογοτέχνης/μυθολόγος
http://img709.imageshack.us/img709/3166/dsc00394ep.jpg
Πάνω σειρά (δοκιμιακού χαρακτήρα, από αριστερά προς δεξιά):
α) "Η Λευκή Θεά": το πιο ξακουστό έργο του συγγραφέα. Πρόκειται για μια προσπάθεια να εντοπισθούν τα χαρακτηριστικά της αυθεντικής ποίησης, η οποία οφείλει να εξυμνεί μόνον την Σελήνη-Θεά. Από τα πολύ σημαντικά αναγνώσματα του 20ού αι. Ακόμα και από περιέργεια αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί του.
β) "Οι Ελληνικοί Μύθοι" (2 ττ.): υπάρχει και μία εικονογραφημένη έκδοση από τις εκδόσεις Πλειάς. Ο Graves συλλέγει τα περισσότερα σπαράγματα της ελληνικής μυθολογίας και τα παρουσιάζει με έναν ίδιον γλαφυρότατο τρόπο. Αριστουργηματικό. Στην ερμηνεία του κάθε μύθου επανέρχονται οι εμμονές του μελετητή: η μητριαρχία που χάθηκε, καθώς και η εικονογραμματική μέθοδος, η οποία εν ολίγοις είναι η επανερμηνεία εικόνων και συμβόλων με νέους τρόπους οι οποίοι έρχονται σε ρήξη με τους καθιερωμένους. Το καθεαυτό αφηγηματικό μέρος χαίρει της εκτίμησης ακόμη και διακεκριμένων πανεπιστημιακών.
γ) "Οι Εβραϊκοί Μύθοι": Ακόμα δεν έχω ασχοληθεί με αυτό το βιβλίο.
δ) "Αποχαιρετισμός σε όλα αυτά": Η αυτοβιογραφία του Graves. Ακόμα δεν την έχω διαβάσει.
ε) "Τροφή για κενταύρους": Συλλογή άρθρων, ομιλιών κ.ά. Συμπληρωματικό των μεγάλων ερευνητικών του έργων. Το άρθρο "Η πέμπτη φάλαγγα στην Τροία" είναι εξαιρετικό.
Κάτω σειρές (λογοτεχνία):
α) "Εγώ ο Κλαύδιος": Το 'χει επανακυκλοφορήσει ακόμη ένας οίκος, ίσως ο Καστανιώτης. Από τα ευφυέστερα ιστορικά μυθιστορήματα του περασμένου αιώνα. Άψογη αρχαιογνωσία κι ένα μοναδικό συγγραφικό ύφος βγαλμένο κατευθείαν από τη λατινική πεζογραφία (υποτίθεται ότι γράφει ο ίδιος ο Ρωμαίος αυτοκράτορας εν είδει αυτοβιογραφίας). Απαραίτητο.
β) "Κλαύδιος ο θεός": Συνέχεια του προηγούμενου έργου. Ακόμη δεν έχω ασχοληθεί.
γ) "Ηρακλής ο συνταξιδιώτης μου" (εναλλακτικός τίτλος "The Golden Fleece"): όχι ιστορικό, αλλά μυθικό μυθιστόρημα! Η ασύγκριτη εμβρίθεια του Graves πάνω στις λιγοστές πηγές του αργοναυτικού έπους σε μαγνητίζει. Μετά τα δύο (α) το προτείνω ανεπιφύλακτα.
δ) "Η κόρη του Ομήρου": ακόμη ένα φανταστικό μυθιστόρημα που λαβαίνει χώρα κάπου την αρχαϊκή εποχή στη Μεγάλη Ελλάδα. Δανείζεται μοτίβα και θέματα από την "Οδύσσεια".
ε) "Ο Βασιλέας Ιησούς": από τα πιο "βαρέα και ανθυγιεινά" έργα του συγγραφέα. Άπειρα ονόματα της εβραϊκής παράδοσης παρελαύνουν στις σελίδες του. Για γερούς λύτες.
στ) "Επτά ημέρες στη Νέα Κρήτη": το σκαρίφημα της Graves-ιανής ουτοπίας. Στο απώτατο μέλλον ένας μητριαρχικός πολιτισμός επικαλείται με ένα ταξίδι στο χρόνο ένα Βρετανό ποιητή. Σίγουρα ο Graves θα ήθελε πολύ να βρισκόταν στη θέση του πρωταγωνιστή.
ζ) "Κόμης Βελισάριος": ακόμα δεν το διάβασα.
η) "Το γραμματόσημο της Αντίγκουα": παρομοίως.
Μιλάμε για έναν πολυγραφότατο συγγραφέα. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι ο αγγλόφωνος κόσμος τον τιμά κυρίως ως λυρικό ποιητή, μία πτυχή του δημιουργού που στην Ελλάδα μάς είναι παντελώς άγνωστη! Ελπίζω σε κάποια μελλοντική δίγλωσση έκδοση, επειδή αυτά τα αριστουργήματα δεν αξίζει να αναγιγνώσκονται από pdf.
Στο διαδίκτυο είναι ενεργή μία δραστήρια κοινότητα (community) για τον Βρετανό λογοτέχνη/μυθολόγο. Αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε, θα βρείτε ουκ ολίγα τεύχη του περιοδικού Gravesiana, το οποίο καταπιάνεται με θέματα από την δυσθεώρητη εργογραφία του δημιουργού.
Εδώ είμαστε γενικά και αν ψηθεί κανείς για κάποια πιο σοβαρή ανάγνωση κάποιου έργου το λέει (δεν σας κρύβω ότι είναι κάτι με το οποίο θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ στο μέλλον, μια και στην κλασική φιλολογία είναι κάπως στενόχωρα πλέον τα πράγματα).
