Eddy Antonini - When Water Became Ice (1998)
Eddy Antonini - When Water Became Ice
(1998, Underground Symphony)
http://3.bp.blogspot.com/_uaSIp_1tsP...ce_-_Front.jpg
1. J.S. Bach (English Suite n.2 : Bourré I
2. Sun (Keeper Of The Dreams)
3. Twilight
4. Dream
5. Fear Of The Moon
6. The Crypt of Montmatre : The Valley/The Crypt
7. Rufus
8. Andromeda
9. Shooting Star / I Want Out
10. When Water Became Ice
11. J.S. Bach English Suite n.3: Prelude / English Suite n.2: Saraband
"maledetto!" πρέπει να ούρλιαξε ο καημένος Eddy Antonini όταν ένιωσε πως πήγαν όλα στραβά στη ζωή του. Και πως να μην είχε συμβεί αυτό όταν το τρίτο album των Skylark αργούσε τότε το '98 να ετοιμαστεί, ενώ ο Αντονίνι είχε πολλές νότες έτοιμες στις κιθάρες αλλά και στα πλήκτρα του; Στην ζωή των βιρτουόζων καλλιτεχνών δεν χωράνε καθυστερήσεις όμως, και είναι αδύνατον ο Χρόνος να εγκλωβίσει τον διάδοχο του Σεμπάστιαν Μπαχ (άλλωστε... τον διασκευάζει) στην πιο μεταλλική του έκδοση; Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως μονάχα ο μέταλ λυρισμός κατάφερε να πλησιάσει και -γιατί όχι;- να ξεπεράσει το μεγαλείο μιας κλασικής ορχήστρας; Ο Θεός του Μέταλ μπορεί να μη σκέφτηκε να χαρίσει την χαρά της Fender στον Μπετόβεν και τον Τσαϊκόφσκι, και η μαγεία της ένωσης της κλασικής μουσικής με την ατσάλινη φωτιά του αληθινού heavy metal δεν άργησε να έρθει. Μπορεί ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ να αποτελούν παρελθόν (τσεκάρετε το split cd/dvd στην Nuclear Blast πάντως), αλλά η νέα γενιά έρχεται για να kick some really ass. Ένα όνομα, μια επιβλητικότητα : Eddy Antonini. Το δεύτερο μεγαλύτερο εγχείρημα στην ιστορία του μέταλ (αν και προηγήθηκε χρονικά!) είναι πλέον γεγονός. Όταν το νερό έγινε πάγος, δεν συνέβη μόνο το φαινόμενο της pixies (το πιάσατε?) αλλά τα πηδγιά από την Ιταλία έπηξαν ένα καταπληκτικού πάουερ μέταλ που όμοιό του δεν συναντάς κάθε μέρα. Δεν είναι τυχαίο που ο Αντονίνη, όταν ένιωσε πως οι Skylark έπρεπε να μπουν στην άκρη για να δημιουργήσει τις αποκλειστικές του Ιδέες, φώναξε τους μισούς Skylark για να παίξουν στο album του. Album το οποίο, αποτελεί ένα αμάγαλμα νεονοσταλγικών ιταλοpower απωθημένων (πριν καλά καλά υπάρξει το ιδίωμα!), μια ιδιοφυής πρόσμιξη με νεοκλασικές ορχήστρες και σοβαρές βλέψεις προς την άλλη μεταλλομάνα, την Γερμανία. Κρατιέστε; Εκτός από Bach ο Έντι φέρνει στα δικά του μέτρα το "I Want Out" των Helloween! To album μπορεί να μην έχει την ιδιοφυία του προγρκέσιβ μέταλ (μόνο λίγους αυτά ;)) αλλά αποτελεί την έναρξη των πάντων για την αναζήτηση του "είναι" μας μέσω της δημιουργίας του Έντι. Οι αναζητήσεις της ψυχής δεν έχουν ποτέ τέλος, μα εδώ η αναζήτηση δεν τελειώνει, μόνο σε περιδιαβαίνει ανάμεσα στην θυελλώδη ροή των εσωστρεφών ενστίκτων της ασταμάτης ροής της φαιάς ουσίας του δημιουργού της. Αλλά δεν είναι πια δική του, είναι δημόσιο κληροδότημα, ένα έργο προς την Ανθρωπότητα, ένας Ύμνος στην Ύπαρξη, στο Μυαλό, στην Καρδιά.
Αντέχετε να περπατήσετε στους λόφους όπου το νερό γίνεται πάγος; Έχετε το πάτημα του πολεμιστή που ανεβαίνει στους λόφους του metal; Έχετε πιεί από το δισκοπότηρο;
PS : σε όλο το review δεν υπάρχει η λέξη "δράκος" μέσα, για να μη λέτε.
PS2: οι αναζητήσεις του Αντονίνι συνεχίζονται ως σήμερα στους Skylark..
pS3" Hail and Kill!
