Έχει καταντήσει αηδιαστική η φάση με τα φεστιβαλ. Τα πάντα πανάκριβα, το ωραιότατο ενάμιση λίτρο ουζάκι και τα κουτάκια μπύρας που είχαμε μαζί να απαγορεύονται (όχι πως πείραξε κανέναν μας βέβαια), γκέυ ροζ βραχιολάκια γιά να ξέρουν ποιος μπήκε με εισιτήριο και ποιός όχι, αγορές με κουπόνια και λοιπές μαλακίες. Τέλος πάντων, γρασίδια υπήρχαν να αράξεις οπότε μικρό το κακό. Έφτασα κάπου στη μέση του σετ των Film που όσο πρόλαβα μου άρεσαν αρκετά αλλά θα ήθελα μια φορά να τους προλάβω να δω όλο το σετ τους γιά να πω γνώμη. Πάντως, μου φάνηκαν ακόμα καλύτεροι απ'την εμφάνιση στον Λυκαβηττό που τους είχα δει πρώτη φορά (προ Angel B). Μάλλον αυτό το αλμπουμάκι αξίζει κάποιες ακροάσεις.
Ακολούθησαν οι Radio 4, που είναι μία απ'τις λίγες post punk revival μπάντες οι οποίες ταιριάζουν ηχητικά με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ρυθμικά που παρέπεμπαν σε Gang Of Four (λίγο πιό λιτά, ενδεχομένως) κιθάρες σχολής Johnny Marr και πλήκτρα που εξασφάλιζαν τον χαρακτηρισμό New Wave. Πολύ ξεσηκωτικό live. Σόλο, τσέκαρε τους.
Μετακίνηση προς την εσωτερική σκηνή γιά Marsheaux που μάλλον αποτελούν το καλύτερο ελληνικο electro σχήμα. Δεν έπαιξαν Pop Corn ή κάποιο αναγνωρίσιμο χιτ και έκλεισαν με ένα ρεμιξ στο Mr Brightside των Killers, πολύ καλύτερο απ'το ορίτζιναλ. Η μία απ'τις δύο είναι πανέμορφη.
Οι Hooverphonic δεν με ενθουσίασαν ποτέ στούντιο και δεν περίμενα να το κάνουν λάιβ. Δεν το έκαναν. Συμπαθητικό γιά μπάκγκραουντ, τραγουδήσαμε και λίγο στο medley Mad About You με το Glory Box των Portishead και στο The World Is Mine, αλλά εντάξει. Τίποτα ιδιαίτερο.
Η ανησυχία γιά το αν θα ακούσουμε παλιά New Order και ενδεχομένως διασκευές σε Joy Division ή κανα ηλεκτρικό σετ βασισμένο σε μαλακίες απ'το Get Ready και το Waiting For The Siren's Call ήταν δικαιολογημένη, πιστεύω. Ευτυχώς απ'τις πρώτες νότες του Love Will Tear Us Apart άρχισε να διαλύεται αυτή η ανησυχία και να μας προϊδεάζει θετικά γιά συναυλία New Order όπως αυτή θα έπρεπε να είναι. Ακολούθησε Crystal που αποτελεί γυμνασιακό κόλλημα και Regret που είναι ωραίο ιντιποπακι και μας αρέσει. Διατηρήθηκε το οξύμωρο της νεανικής φωνής με το θέαμα του μεσήλικα Μπέρναρντ και ο Πήτερ Χουκ παραμένει μεγάλη μορφή μέχρι και σ'αυτή την ηλικία. Απ'το Waiting For The Siren's Call ακούστηκαν Krafty, Turn(?), Working Overtime και Waiting For The Siren's Call. Το υπόλοιπο σετ πέρα από τις διασκευές σε *ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΟΙ ΦΑΝΣ* 24 HOURS KAI TRANSMISSION περιελάμβανε Temptation, Bizarre Love Triangle, Blue Monday, The Perfect Kiss, True Faith αλλά όχι Touched By The Hand Of God, Thieves Like Us, 1963, Shell Shock (:( :( :( ). Όπως και να'χει, το live ήταν σαρωτικό (αν και δεν είμαι σίγουρος γιά το αν αυτό είναι αντικειμενικό ή απλά φταίει ότι ήταν New Order με ωραίο σετλιστ) κι ευτυχώς που πλέον κάνουν και encore. Καιρό είχα να δω τόσο ενεργό κοινό πάντως και ήταν ωραία. (Παράπονο: Δεν είχα γεννηθεί το 82 που είχαν παίξει με Birthday Party και Fall)
Λόγω καθυστερήσεων στο πρόγραμμα της μέσα σκηνης, προλάβαμε και ένα μεγάλο μέρος απ'το σετ του Lavelle που έπαιζε από Acid House μέχρι Breakbeat και έκλεισε με απίστευτο ρεμιξ του In A State.
Ο Vitalic έπαιξε πολύ ωραίο electro όσο μπορούσα να ακούσω αλλά δεν ήμουν σε κατάσταση να τον παρακολουθήσω (Κάλκι=Kiss The Carpet περίπου).
Η Miss Kittin μου φάνηκε κουραστική.
Ωραία ήταν γενικά. Φύγαμε γύρω στις 5 και δεν είχε τελειώσει ακόμα.
έντιτ: Επίσης μεταφέρω ευχαριστίες στον νάθινγκμαν και ένα ευχαριστώ στον *ονόματα δεν λέμε* τον σεκιουριτά γιά το ωραιότατο τσιγάρο που μας κέρασε.
