Current 93/Six Organs Of Admittance/Maja Elliott
Maja Elliott: Απίστευτη πιανίστρια, απίστευτη φωνή. Αν άφηνε και τις Loreena McKennitt καταβολές της θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Six Organs Of Admittance: Ben Chassny μόνος του με μια κιθάρα να παραδίδει το έργο του σε μορφή που άφησε σε πολλούς αρνητικές εντυπώσεις. Εμένα μου άρεσε πολύ.
Current 93: Πριν βγούν στη σκηνή, έβαλαν να ακούγεται γιά κανα δεκάλεπτο ένα sample απ'το Popcorn του Gershon Kingsley το οποίο πήγαινε να σε τρελάνει από ένα σημείο και μετά. Ευτυχώς κάποια στιγμή σταμάτησε και οι ήρωές μας βγήκαν στη σκηνή.
Η επιλογή του θεάτρου ήταν απόλυτα ταιριαστή. Δεν ήταν συναυλία. Ήταν μια παράσταση χωρίς κοστούμια και σκηνικά, φόρος τιμής στην ικανότητα του ανθρώπου να αισθάνεται, ενορχηστρωμένη με τραγούδια βγαλμένα από παιδικούς εφιάλτες και όμορφες αναμνήσεις. Ήταν ένα παραμύθι όπου ο Tibet ήταν ο καλλικάντζαρος που καθοδηγεί τα γεγονότα, η Joolie Wood το χαμένο κοριτσάκι του ονείρου, η Maja Elliott το σιωπηλό ξωτικό, η Baby Dee η κακιά μάγισσα, ο Simon Finn ο βασιλιάς και ο Ben Chassny, ο William Breeze και ο Matt Sweeny πρίγκηπες και χωρικοί σε εναλλασόμενους ρόλους.
Το παραμύθι μιλούσε για Ιούδες και αυτοκίνητα με δολοφονημένα παιδιά (Judas As Black Moth), δάση και λουλούδια (Black Flowers Please όπου το παραμυθένιο στοιχείο ήταν στο ζενιθ του), γιά τον Μεγάλο Μολώχ και πως του λέμε καλημέρα (Good Morning Great Moloch το οποίο ο Tibet προλόγισε ως "A no 1 hit back in 1965 in Hallucinatory land where we are all pinups"), γιά τα καμπανάκια που χτυπούν παρά την ομορφιά (The Bloodbells Chime), γιά το νερό που δεν ανήκει σε κανέναν (αν ερμηνεύω σωστά το Niemandswasser) και μας τραγούδησε ένα γοτθικό τραγούδι αγάπης γιά την Ν. και ένα θλιμμένο (A Sadness Song). Ένα μέρος αυτού του παραμυθιού ήταν αφιερωμένο στην ανάμνηση μαύρων πλοίων να κατασπαράζουν τον ουρανό. Idumea, Sunset (Death Of Thumbellina), Black Ships Ate The Sky, Why Caesar Is Burning (δεν είμαι σίγουρος για αυτό). Το ηλιοβασίλεμα και ο θάνατος της Thumbelina ήταν ονειρική στιγμή.
Με ένα καληνύχτα που δεν έπεισε κανέναν, υπήρξε πεντάλεπτη αναμονή μέχρι να επιστρέψουν γιά ένα συγκινητικό tribute στον Johnn Balance (Sleep Has His House) και το "hit" Oh Coal Blacksmith, ως ιδανικός τρόπος να μας αποχαιρετίσουν.
Το χθεσινό live ήταν ότι καλύτερο έχω δει ποτέ. Μακάρι να μην είναι η τελευταία φορά.
Συγγνώμη γιά το κακό review αλλά το χθεσινό δεν περιγράφεται με λέξεις.
